కలయిక మరియు ఇంకొన్ని కవితలు

[These poems are published in the August-2012 edition of Saahitya Prasthanam, a literary monthly.]

కలయిక

ఎప్పుడు కలిసి

ఎప్పుడు విడిపోయామో 

తెలియదు.

ఇప్పుడు మళ్ళీ కలిసాము

దాహమున్నంత తృప్తి

తృప్తి ఉన్నంత దాహం

ఇప్పుడు కూడా ఉంది

దాహము తృప్తి కవలపిల్లలు

అంగడములో దాగుడుమూతలు

ఆడుతున్నట్టనిపిస్తుంది.

ఆమె

అందరూ అంటారు 

ఆమె లేదని

నేనంటాను

ఆమె ఉన్నదని

సాక్షి?

నేనే!

ఆమె లేకపోతే

నేను లేకపోయేవాణ్ణి కదా!

కాలమంటే

బ్రతుకు 

రంగులలో

మన రంగును 

కలిపేది

బ్రతుకు

బ్రతుకంటే 

చిత్రమూ కావచ్చు

తలరాత కావచ్చు

మనకిష్టమున్న రంగులతో

రూపొందితే చిత్రం

ఇష్టములేని రంగులతో

యేర్పడితే తలరాత!

ఆ మూడు రోజులు

మనంత మనము

సరదాగ అడుగులు వేసేవారము.

అది గతం.

నేనిప్పుడు ఢిల్లి వదిలి 

మరొక నగరానికి పోతున్నాను.

అక్కడ నాకిష్టమైన ఉద్యోగం దొరికింది

వెళ్ళడానికి ఇంకా మూడు రోజులున్నాయి

నీవన్నావు.....

ఆ మూడు రోజులు 

నాకోసమే!

బైపాస్

మేలుకొన్నవాడికి బ్రతుకు

ప్రతి మలుపులో వేచిఉండి

ఎదురు వస్తుంది!

పడుకొన్నవాడిని బ్రతుకు

మౌనంగా బైపాస్ చేస్తూ

వెళ్ళిపోతుంది!

గజల్

నీవు వెళ్ళిపోతే 

బ్రతుకొక

గజల్ అవుతుంది!

నీవు తిరుగి వస్తే

గజలే

బ్రతుకవుతుంది!

మౌనంగా

మౌనంగా

పూవులా

వికసించాలనిపిస్తుంది

తావిలా....అలా....అలా

గాలిలో

కలసిపోవాలని కూడా.

[పంజాబి కవయిత్రి అమృతా ప్రీతమ్ స్మృతిలో ఆమె చెలికాడు ఇమ్రోజ్ వ్రాసిన ఆత్మకథలాంటి కవితాగుచ్ఛం "అమృతా కే లియే నజ్మ్ జారీ హై" నుండి స్వీకరించిన కవితలివి.]

పచ్చ పూల చైత్ర మాసం

వీధివీధులలో

రాలిన పూలు

మొసులువారిన సువాసనలు

మేము రోజంతా 

ఒక ఉద్యానవనంలో

పూల చట్టుకింద పడుకొన్నాము

పరస్పరం

మౌనంగా మాట్లాడుతూ

వింటూ

అప్పుడప్పుడు చూసుకుంటూ.

రాలుతున్న పూలు 

ఒక సారి చేతుల పై

ఇంకొక సారి మెడపై

మరొకసారి పెదవులపై

ముద్దులు పెట్టాయి.

ఆ మాయాసుగంధం

మా ఊపిరిలో

మా కల్పనలో

కలిసింది.

అప్పుడప్పుడు

చెట్టు కూడా పూలతో మాట్లాడినట్లు

అప్పుడప్పుడు 

ఆ సువాసనలో తేలిపోతున్నట్లు

అనిపించేది.

ఆ సందర్భానికి తెలియకపోవచ్చుకాని

తరువాత జరిగిన సంఘటనకైతే

తెలిసింది.

ఏదో ఒక రోజు

ఈ మూడు రోజులు

మా జీవితములోని 

మూడు కాలాలుగా మారిపోతాయని.

[పంజాబి కవయిత్రి అమృతా ప్రీతమ్ స్మృతిలో ఆమె చెలికాడు ఇమ్రోజ్ వ్రాసిన ఆత్మకథలాంటి కవితాగుచ్ఛం "అమృతా కే లియే నజ్మ్ జారీ హై" నుండి స్వీకరించిన కవిత ఇది.] 

Wasted Tears

After writing a subject paper in their Board Exams, some of the students came out of the hall with their eyes filled. Girls in particular were weeping to the buckets. The perplexed teacher who was bothered about his subject average and the impending training he would have to attend if results came down came running holding his chest. In a minute the Warden, the Head Master and many other teachers gathered trying to fathom the cause of their howling. Guesses started pouring in from all directions. “Oh…paper must have been hard”; “Ehe..prrrt…these people wouldn’t have prepared well..now why crying?”; “pooraa saal masti kare..ab paper hard aaya to rote…kaiku rote re gadhe naalaayak.” Thus went the comments on. Some of us guessed it correctly that they were deprived of something, so they are crying.

But finally when someone mustered up courage and asked the girls for the reason for their crying, some girls vomited all their pains out. “Sir…sir…that Attender uncle and that Watchman uncle came and gave the “COPY CHITS” only to some students and not to all of us…umm….umm…ummm. We didn’t get even a single chit sir.”

The wailing went on till they wrote another subject. It seems the ‘Social Justice’ was done in that exam and no tears were shed thereafter. 

Oblivion

Moments after the dusk hanged itself

I lay awake all alone

Beneath the star strewn sky

Staring incessantly at them

I sensed the secret they wished to share;

I could fathom the depth of my own self

Though their language was alien to me.

They seem to be telling

That I am a speck in the universe so infinite

And my life just so insignificant

And so full of hitch and hatred

So full of blood and tears;

Yet, I wander amidst stray dogs

Rummaging for pride, fame and name

Peeling out every bit of shame.

And by dawn, the maid raked out

The scrap of I, me and myself

Along with the dead leaves.

ಬದಲಾವಣೆ

ಆತ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ

ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ

ಅವರೊಡನೆ ಕಷ್ಟ-ಸುಖ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ

ಬಂದವರನ್ನು ಆದರದಿಂದ ಸತ್ಕರಿಸಿ

ಹೊಲ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿನ ಬೆಳೆ

ಕಾಡಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂಗಳು

ಕೆರೆಯ ಸುತ್ತಲಿನ ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು

ದನ ಕರುಗಳು

ಕುರಿ ಮೇಕೆಗಳು

ಹಳ್ಳಿಯ ಯುವಕರ ನಡವಳಿಕೆ

ಹೀಗೆ ಸುಮಾರು ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ

ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ

ಭಾವ ಪರವಶನಾಗುತ್ತಿದ್ದ.

ಆತ ಒಂದು ದಿನ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೋದವನು

ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬರಲಿಲ್ಲ

ಈಗ ಯಾವ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿಗಾಗಿಯೂ

ಕಾಯುವುದಿಲ್ಲ ಆತ.

ಅವನ ಮುಂದೀಗ ಒಂದು ಟಿ.ವಿ.

ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡೋಕೆ, ಮಾತನಾಡೋಕೆ

ಭಾಷೆ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ

ದೃಷ್ಟಿ ಮಾತ್ರ ಅದರೆಡೆಗೇ

ನೆಂಟರು ಬಂದರೆ "ಬನ್ನಿ" ಅಂತಾನೆ

ಅವರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ -

ಊರಿನ ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಬಗ್ಗೆ

ಇತಿಹಾಸದ ಪುಸ್ತಕದಂತೆ.

ಹಳ್ಳಿಯ ಕೊಳಕು ರಾಜಕೀಯದ ಬಗ್ಗೆ ಕೋಪ ಅವನಿಗೆ

ಊರು ಬದಲಾಗೋಯ್ತು ಎಂದು ವಟಗುಟ್ಟುತ್ತಾನೆ

ತಾನು? ಬದಲಾಗಿದ್ದೇನೆಂದು

ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ.

ಊರಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ

ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ

ಊರಿನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆಯೆಂದು.

ಈಗ ದೊಡ್ಡ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ

ನೆಂಟರೇ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೀಗ

ಅವರಿಂದ ದೂರವಿರಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರಯತ್ನ

ಯಾರಾದರೂ ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿ ಬಂದರೋ

ಒಳಗೊಳಗೇ ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ

ಏರುತ್ತಿರುವ ಬೆಲೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ

ನಗರಗಳೊಡನೆ ಗಂಟುಹಾಕಿಕೊಂಡ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ

ಸಿಡಿಮಿಡಿಗೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.

ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ -

ಬೀಸೆಣಿಗೆಯ ಗಾಳಿಯನ್ನು

ಬುತ್ತಿಯೊಳಗಿನ ತುತ್ತನ್ನು

ಹಾಸುತ್ತಿದ್ದ ಚಾಪೆಯನ್ನು.

ಹಿಂದಿ ಮೂಲ: ತ್ರಿಪೇನ್ ಸಿಂಹ ಚೌಹಾಣ್

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಹರೀಶ್. ಜಿ.